Let's talk about.... childhood!


Παιδική ηλικία!!!! Αααααχ, η εποχή που το μεγαλύτερο πρόβλημά σου ήταν τι γεύση παγωτό να πάρεις!!!! Όμορφες εποχές! Άραγε υπάρχει ακόμα?? Γιατί προσωπικά μου φαίνεται πως η αντίστοιχη απορία των σημερινών παιδιών είναι ποιο smart phone να πάρουν αυτό το μήνα! Δε ξέρω αν είναι η ιδέα μου, βρε παιδιά, αλλά έχω την εντύπωση πως οι παλιές καλές μέρες περάσαν ανεπιστρεπτί. Στην   δική μου εποχή, πιστεύαμε ότι το κινητό και ο υπολογιστής είναι διακοσμητικά στοιχεία -ένα πράγμα σαν τσαντάκι ή βάζο αντίστοιχα-. Άντε να μπαίναμε μέχρι την ζωγραφική και το φιδάκι βρε αδερφέ!
Και ερωτώ... έχει πραγματικά κάποια παιδαγωγική αξία το να ανοίγεται από τόσο νωρίς στα παιδιά ο κόσμος της τεχνολογίας? Και μάλιστα, τόσο διάπλατα?!

-Και γιατί παρακαλώ, να μην είναι φυσιολογικό? Οι εποχές αλλάζουν. Δε μπορείς να κρίνεις μία εποχή με βάση το τι επικρατούσε στην προηγούμενη. Αν ήταν έτσι, ο πλανήτης θα είχε μείνει κολλημένος στην εποχή του Νεάτερνταλ.

Μα αμέσως να με παρεξηγήσεις εσύ!!! Δεν είπε κανείς να αποκλείσεις τα παιδιά από την επαφή με την τεχνολογία και τις δυνατότητές της, αλλά αυτή η υπερβολική έκθεση που επικρατεί σήμερα, κάθε άλλο παρά καλό κάνει στα παιδιά. Και μιλάμε για παιδιά απίστευτα μικρών ηλικιών -το να παρακολουθείς ένα τετράχρονο να βάζει μόνο του τραγούδια στο youtube είναι λίγο ανησυχητικό θέαμα!- Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει κανένας γονικός έλεγχος, καμία προστασία από την τεχνολογία.

-Σκέψου, όμως, πως και στην προηγούμενη γενιά κάτι αντίστοιχο συνέβαινε με τα τότε γνωστά gameboys. Σκέψου, πως έβλεπαν οι τότε γονείς αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου?!! Και για να σε πάω μια γενιά ακόμα πίσω, σκέψου το φλιπεράκι! Κάθε εποχή έχει την δική της επανάσταση.

Η διαφορά με το τότε, είναι ότι υπήρχαν κι άλλες ασχολίες. Τα παιδιά έβγαιναν έξω, έπαιζαν στην πραγματικότητα, χτυπούσαν στ' αλήθεια, ΖΟΥΣΑΝ στ' αλήθεια!!! Δεν προέβαλλαν την ζωή μέσα από μία οθόνη!

Let's talk about.... honesty!

ΕΕΕ τι Κυριακή, τι Δευτέρα! Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Στο θέμα μας... Σήμερα, φίλοι μου θα αφήσουμε τον έρωτα τελείως στην άκρη. Έτσι για αλλαγή, θα ασχοληθούμε με την φιλία. Και θα μου πείτε τώρα: Οκ, μανίτσα, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τον τίτλο?
Και εξηγούμαι... Θα μιλήσουμε για την ειλικρίνεια μεταξύ φίλων, ΑΛΛΑ μόνο όσον αφορά τα μικρά, αθώα ψέματα που λέμε συνήθως από ευγένεια. Του στυλ: -Σου αρέσει αυτή η φωτογραφία μου?
-Ναι, είναι τέλεια!! (ενώ εννοείς: Χριστέ μου, φαίνεται λες και το ένα μάτι είναι πιο μεγάλο από το άλλο!).
























Στην καθημερινότητά μας λέμε χιλιάδες τέτοια ψέματα. Τι γίνεται, όμως, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα φίλο?!

Για μένα, ένα τέτοιο ψέμα δεν βλάπτει κανέναν. Ίσα ίσα που ο άλλος νιώθει την υποστήριξη που περιμένει από ένα φίλο. (Μα τι θες πάλι ενοχλητική φωνή??!) 

- Σόρι, κοπελιά, πήρες φόρα! Η φιλία, όμως, δεν επιβάλλει την απόλυτη ειλικρίνεια? Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι τον άλλο τον πληγώνεις λίγο με αυτό? Δε θα ωφελούσε καλύτερα τον φίλο σου να του πεις την αλήθεια, έτσι ώστε να μην πληγωθεί από κάποιον άλλο που δε θα φοβάται να του την πεί? Εξάλλου, γνωρίζει, ότι ως φίλος το λες για καλό και μόνο.

Επομένως, μήπως το αν θα είσαι ή όχι απόλυτα ειλικρινής με τον άλλο έχει να κάνει από τα περιθώρια που σου αφήνει αυτός!; Από το αν θέλει ή όχι να ακούσει την αλήθεια?!
Δε ξέρω έχω μπερδευτεί. Είναι διπρόσωπο κάτι τέτοιο ή απλώς θέμα ευγένειας?  

Let's talk about..... equality!

Ok, πριν προλάβετε να πανικοβληθείτε με το θέμα, σας διαβεβαιώ ότι δε πρόκειται για καμιά κοινωνιολογική ή ανθρωπολογική ανάλυση του όρου. Απλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες -κατά την γνώμη μου- παγίδες, στις οποίες πέφτει το, κατά τ' άλλα γλυκύτατο και αξιολάτρευτο, γυναικείο φύλο! Σήμερα, οφείλω να ομολογήσω πως αυτή η φωνούλα μέσα μου, που μου λέει ότι όλα δεν είναι ρόζ, έχει ένα μικρό, μικρούτσικο δίκιο... (-Επιτέλους, δικαίωση!)

Το χω κάνει και γω, το χεις κάνει και συ αγαπητή αναγνώστρια (παραδέξου το, κανείς δε θα το μάθει!), στο χουν κάνει και σένα αγαπητέ αναγνώστη (εάν υπάρχει και αγοράκι στην παρέα μας).

Φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, διαδηλώνουμε για να πετύχουμε την ισότητα των δύο φύλων, την ισότητα στις εργασιακές ευκαιρίες, στον μισθό, στην αντιμετώπιση από την κοινωνία.

- Καιιιι εδώ θα σε διακόψω! Ενώ τα κάνουμε όλα αυτά και προσπαθούμε να πείσουμε το "ισχυρό" φύλο πως τελικά δεν είναι και τόσο ισχυρό, βρισκόμαστε σε μία σχέση. Και περιμένουμε από τον άλλο να μας έχει σαν μικρά και απροστάτευτα κουτάβια. "Εσύ είσαι ο άντρας, πρέπει να μου ανοίξεις την πόρτα... να μου τραβήξεις την καρέκλα... να πληρώσεις τον λογαριασμό!"

Καιιι συνεχίζω! Όλοι μας αναγνωρίζουμε την ρομαντική φύση σε αυτές τις χειρονομίες και πρώτα από όλους εγώ! Σε όλες αρέσει να αισθάνονται πριγκίπισσες. Σίγουρα ένας άντρας που τα κάνει όλα αυτά κερδίζει πόντους στην εκτίμησή μας. Είναι ένας ιππότης στα μάτια μας. 

- Ωστόσο, ποτέ δεν σκεφτήκαμε πως οι ιππότες ανήκουν σε μία εποχή, κατά την οποία η ισότητα των φύλων ήταν μία άγνωστη φράση.

Μήπως, λοιπόν, όσο οι άντρες εκμεταλλεύονται εμάς, άλλο τόσο τους εκμεταλλευόμαστε κι εμείς?! Απλά σε διαφορετικό τομέα της ζωής μας;

- Και η απορία είναι: Τελικά, είμαστε έτοιμες να δεχτούμε την πραγματική ισότητα????!!!! 

Food for thought!

Υ.Γ. Από τούδε και στο εξής, τα καινούργια posts θα δημοσιεύονται κάθε Κυριακή, όσο πιο συστηματικά γίνεται. - μπορεί κάτι να τύχει, βρε παιδί μου! Άνθρωποι είμεθα!

Let's talk about...... social media-love!

Το πρώτο -ουσιαστικό- post έχει να κάνει με το αγαπημένο μου θέμα.

Τι άλλο?! Τον έρωτα. Ή μάλλον μία από τις μορφές του.

Πολύ πρόσφατα, μέσα από μία συζήτηση που είχα, μου δημιουργήθηκε η απορία:
Μπορεί ένας τόπος κοινωνικής δικτύωσης να σε οδηγήσει στον έρωτα;

Στο μυαλό μου, το να γνωρίσει κάποιος το άτομο, που θα ερωτευτεί, σε ένα τέτοιο δίκτυο -ας πάρουμε το facebook ως παράδειγμα- είναι πολύ πιθανόν. Ουπς! και να αυτή η μικρή φωνούλα στο κεφάλι μου που διαφωνεί -πάλι!-

"Όχι, δεν είναι! Η επιθυμία να γνωρίσεις κάποιον έτσι οφείλεται σε κάποιον άλλον... απώτερο σκοπό!  (Έλα, όλοι ξέρουν τι εννοώ!!)"

Πρέπει, δηλαδή, να δεχτώ πως η ανθρώπινη φυλή έχει οδηγηθεί σε τέτοια φαυλότητα; Σίγουρα μία τέτοιου είδους γνωριμία θα βασιστεί στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά το ίδιο δε συμβαίνει και σε οποιουδήποτε τύπου γνωριμία σήμερα?!

Γιατί, λοιπόν, το να δεις μια φωτογραφία και να θες να γνωρίσεις τον άνθρωπο που κρύβεται από πίσω να είναι τόσο περίεργο;

"Σκέψου μόνο πως είναι οι περισσότερες φωτογραφίες σε αυτά τα δίκτυα! Εσύ ακόμα πιστεύεις ότι τα άτομα αυτά ζητούν κάτι διαφορετικό από -πώς να το θέσω κομψά?- μία ξεπέτα??" (μπράβο, πολύ κομψά το έθεσες!!!!)

Αυτό, ωστόσο, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν αναζητούμε τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση. Γιατί -τουλάχιστον θέλω να πιστεύω- πως ακόμα μπορούμε να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν ζητούν όλοι το ίδιο πράγμα.

 Ίσως, απλά, οι συγκεκριμένοι ιστότοποι να αντικαθιστούν σιγά σιγά τα μπαρ ή τέλος πάντων το οποιοδήποτε μέρος που πήγαιναν οι άνθρωποι για να κάνουν γνωριμίες. Σε λίγα χρόνια σίγουρα δε θα φαίνεται καθόλου παράξενο το να γνωρίζεις τον σύντροφό σου σε κάποιο chat, σε κάποιο blog (!), σε κάποιο forum ή σε κάτι παρεμφερές. Για την ακρίβεια, έχει ήδη συμβεί. Ο Laith και η Christina γνωρίστηκαν στο Tumblr και σήμερα ζουν παντρεμένοι!! Δε με πιστεύετε (Θα σε βρω Άπιστε Θωμά!)? Για δείτε εδώ!

Εξάλλου, το internet είναι εργαλείο και τα εργαλεία μόνο στα ακατάλληλα χέρια γίνονται όπλα.

Τι να σας πω?! Εγώ ακόμα πιστεύω στον έρωτα από το πρώτο Like!!!!!!  

Τελικά το πιο δύσκολο μέρος, όταν προσπαθείς να φτιάξεις κάτι είναι να το ξεκινήσεις!
Ο πρόλογος...

Το πρώτο post, λοιπόν, θα είναι μια γνωριμία.
"Θέλω να φτιάξω ένα blog", είπα. Γιατί?
Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα πως η οπτική γωνία -ξέρεις το μισο-άδειο ή μισο-γεμάτο ποτήρι- είναι 100% αλήθεια!
Υπάρχου δύο τρόποι για να δεις και να αξιολογήσεις ένα γεγονός ή μια κατάσταση.
Οι δικοί μου δύο τρόποι βασίζονται στο πως πίστευα πως είναι η ζωή και στο πως πιστεύω τώρα πως είναι - ή μάλλον στο πως μου λένε ότι είναι-!
Σας μπέρδεψα?
 Ουσιαστικά, είναι η άποψη ενός αιώνιου παιδιού που βαδίζει πάνω σε ροζ συννεφάκια
και η άποψη ενός συνειδητοποιημένου, να το πω;
ρεαλιστή, να το πω;
ανθρώπου που πατάει στη γη, θα το πω!!!

Υ.Γ. Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με κάτι τέτοιο, οπότε θα πάρει καιρό μέχρι να καταφέρω να το φτιάξω όπως το έχω φανταστεί, τόσο θεματικά, όσο και εμφανισιακά. Don't judge me harsh!