Let's talk about.... childhood!


Παιδική ηλικία!!!! Αααααχ, η εποχή που το μεγαλύτερο πρόβλημά σου ήταν τι γεύση παγωτό να πάρεις!!!! Όμορφες εποχές! Άραγε υπάρχει ακόμα?? Γιατί προσωπικά μου φαίνεται πως η αντίστοιχη απορία των σημερινών παιδιών είναι ποιο smart phone να πάρουν αυτό το μήνα! Δε ξέρω αν είναι η ιδέα μου, βρε παιδιά, αλλά έχω την εντύπωση πως οι παλιές καλές μέρες περάσαν ανεπιστρεπτί. Στην   δική μου εποχή, πιστεύαμε ότι το κινητό και ο υπολογιστής είναι διακοσμητικά στοιχεία -ένα πράγμα σαν τσαντάκι ή βάζο αντίστοιχα-. Άντε να μπαίναμε μέχρι την ζωγραφική και το φιδάκι βρε αδερφέ!
Και ερωτώ... έχει πραγματικά κάποια παιδαγωγική αξία το να ανοίγεται από τόσο νωρίς στα παιδιά ο κόσμος της τεχνολογίας? Και μάλιστα, τόσο διάπλατα?!

-Και γιατί παρακαλώ, να μην είναι φυσιολογικό? Οι εποχές αλλάζουν. Δε μπορείς να κρίνεις μία εποχή με βάση το τι επικρατούσε στην προηγούμενη. Αν ήταν έτσι, ο πλανήτης θα είχε μείνει κολλημένος στην εποχή του Νεάτερνταλ.

Μα αμέσως να με παρεξηγήσεις εσύ!!! Δεν είπε κανείς να αποκλείσεις τα παιδιά από την επαφή με την τεχνολογία και τις δυνατότητές της, αλλά αυτή η υπερβολική έκθεση που επικρατεί σήμερα, κάθε άλλο παρά καλό κάνει στα παιδιά. Και μιλάμε για παιδιά απίστευτα μικρών ηλικιών -το να παρακολουθείς ένα τετράχρονο να βάζει μόνο του τραγούδια στο youtube είναι λίγο ανησυχητικό θέαμα!- Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει κανένας γονικός έλεγχος, καμία προστασία από την τεχνολογία.

-Σκέψου, όμως, πως και στην προηγούμενη γενιά κάτι αντίστοιχο συνέβαινε με τα τότε γνωστά gameboys. Σκέψου, πως έβλεπαν οι τότε γονείς αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου?!! Και για να σε πάω μια γενιά ακόμα πίσω, σκέψου το φλιπεράκι! Κάθε εποχή έχει την δική της επανάσταση.

Η διαφορά με το τότε, είναι ότι υπήρχαν κι άλλες ασχολίες. Τα παιδιά έβγαιναν έξω, έπαιζαν στην πραγματικότητα, χτυπούσαν στ' αλήθεια, ΖΟΥΣΑΝ στ' αλήθεια!!! Δεν προέβαλλαν την ζωή μέσα από μία οθόνη!

Let's talk about.... honesty!

ΕΕΕ τι Κυριακή, τι Δευτέρα! Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Στο θέμα μας... Σήμερα, φίλοι μου θα αφήσουμε τον έρωτα τελείως στην άκρη. Έτσι για αλλαγή, θα ασχοληθούμε με την φιλία. Και θα μου πείτε τώρα: Οκ, μανίτσα, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τον τίτλο?
Και εξηγούμαι... Θα μιλήσουμε για την ειλικρίνεια μεταξύ φίλων, ΑΛΛΑ μόνο όσον αφορά τα μικρά, αθώα ψέματα που λέμε συνήθως από ευγένεια. Του στυλ: -Σου αρέσει αυτή η φωτογραφία μου?
-Ναι, είναι τέλεια!! (ενώ εννοείς: Χριστέ μου, φαίνεται λες και το ένα μάτι είναι πιο μεγάλο από το άλλο!).
























Στην καθημερινότητά μας λέμε χιλιάδες τέτοια ψέματα. Τι γίνεται, όμως, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα φίλο?!

Για μένα, ένα τέτοιο ψέμα δεν βλάπτει κανέναν. Ίσα ίσα που ο άλλος νιώθει την υποστήριξη που περιμένει από ένα φίλο. (Μα τι θες πάλι ενοχλητική φωνή??!) 

- Σόρι, κοπελιά, πήρες φόρα! Η φιλία, όμως, δεν επιβάλλει την απόλυτη ειλικρίνεια? Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι τον άλλο τον πληγώνεις λίγο με αυτό? Δε θα ωφελούσε καλύτερα τον φίλο σου να του πεις την αλήθεια, έτσι ώστε να μην πληγωθεί από κάποιον άλλο που δε θα φοβάται να του την πεί? Εξάλλου, γνωρίζει, ότι ως φίλος το λες για καλό και μόνο.

Επομένως, μήπως το αν θα είσαι ή όχι απόλυτα ειλικρινής με τον άλλο έχει να κάνει από τα περιθώρια που σου αφήνει αυτός!; Από το αν θέλει ή όχι να ακούσει την αλήθεια?!
Δε ξέρω έχω μπερδευτεί. Είναι διπρόσωπο κάτι τέτοιο ή απλώς θέμα ευγένειας?